همکاری تلسکوپ های جیمز وب و چاندرا برای ثبت تصاویر کیهانی خیرهکننده (+عکس)
تاریخ انتشار: ۵ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۳۴۹۵۰
تلسکوپ فضایی جیمز وب و چاندرا برای پردهبرداری از تصاویری جدید و دیدنی از کیهان با یکدیگر همکاری کردهاند.
به گزارش ایسنا و به نقل از اساف، تلسکوپ فضایی جیمز وب به تازگی با یک کاوشگر فضایی دیگر ناسا همکاری کرده است تا مجموعهای از تصاویر خیرهکننده از کیهان نزدیک به ما را جمعآوری کند.
اخترشناسان با گردآوری دادههای ثبت شده توسط رصدخانهی پرتو ایکس چاندرا ناسا و جیمز وب، نگاهی تازه به دو کهکشان، یک سحابی و یک خوشه ستارهای انداختهاند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
چهار تصویر ترکیبی منتشر شده در روز ۲۳ مه، پرتوهای ایکس چاندرا را با دادههای فروسرخ حاصل از تصاویر جیمز وب که پیش از این منتشر شده بودند، ترکیب کردند. هر دو طول موج با چشم غیرمسلح نامرئی هستند. تیم ناسا همچنین از دادههای تلسکوپ فضایی هابل(نور مرئی) و تلسکوپ فضایی بازنشسته اسپیتزر(مادون قرمز)، XMM-نیوتن آژانس فضایی اروپا(اشعه ایکس) و تلسکوپ فناوری جدید رصدخانه جنوبی اروپا(نور مرئی) استفاده کردند.
دانشمندان ناسا در یک بیانیه رسانهای توضیح دادند: این شگفتیها و جزئیات کیهانی با تبدیل دادهها به رنگهایی که انسان میتواند درک کند در دسترس قرار گرفتند.
آنچه را که این تلسکوپهای فضایی مشاهده کردند در ادامه میتوانید مشاهده کنید.
مسیه ۱۶ (سحابی عقاب)این منطقه معروف از آسمان اغلب با عنوان «ستونهای آفرینش» شناخته میشود. تصویر جیمز وب ستونهای تیرهای از گاز و غبار را نشان میدهد که چند ستاره نوظهور که هنوز در حال شکلگیری هستند را پوشانده است.
این یک خوشه ستارهای در یک کهکشان مجاور به نام ابر ماژلانی کوچک در فاصله حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از زمین است. جیمز وب کمک کرد تا ستونها و کمانهایی از گاز و غبار که ستارگان و سیارات در طول شکلگیری خود از آنها به عنوان مادهی اولیه استفاده میکنند، آشکار شود. ابر ارغوانی سمت چپ که توسط چاندرا مشاهده شد، تنها چیزی است که از یک انفجار ابرنواختری باقی مانده است.
کهکشان NGC ۱۶۷۲این یک کهکشان مارپیچی است، اما اخترشناسان آن را به عنوان مارپیچ «میلهای» دستهبندی میکنند. ناسا میگوید: در مناطق نزدیک به مرکز آنها، بازوهای کهکشانهای مارپیچی میلهای عمدتا در یک نوار مستقیم از ستارهها در سراسر مرکز قرار دارند که هسته را در بر میگیرد، برخلاف سایر مارپیچیها که بازوهایی دارند که تا هسته خود میپیچند. دادههای چاندرا همچنین اجرام فشردهای مانند ستارههای نوترونی یا سیاهچالهها را یافت که مواد ستارههای نزدیک را به سمت خود میکشند.
کهکشان مسیه ۷۴ (کهکشان فانتوم)مسیه ۷۴ نیز یک کهکشان مارپیچی مانند کهکشان راه شیری ما است. این کهکشان حدود ۳۲ میلیون سال نوری از سیاره ما فاصله دارد. اخترشناسان M۷۴ را کهکشان فانتوم مینامند زیرا نسبتا کم نور است و تشخیص با تلسکوپهای کوچکتر دشوار است.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: جیمز وب تلسکوپ تلسکوپ فضایی جیمز وب داده ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۳۴۹۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟
بین سالهای ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریتهای آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاشهای کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟
یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویتها ارتباط دارد.
هزینه مالی:
بیایید با پول شروع کنیم. ماموریتهای آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.
با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار میرسد.
در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویتها و دستورالعملها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفتهای تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.
سیاست:
واقعیتهای سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیتهای مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاوردها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.
مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت میکردند، اما این نوع هزینهها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی ارادهای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.
از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.
به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمیدانستند با قابلیتها و مشارکتهای صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخشهای شاتل، بهویژه موتورها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند.
از سوی دیگر، میتوان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساختها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکتهای خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانهای است.
اولویت ها:
در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعهای از اولویتهای بسیار متفاوت با ماموریتهای آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.
ماموریتهای آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.
ماموریتهای آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونههایی را جمع آوری کردند، آزمایشهای سادهای انجام دادند و سپس برگشتند.
ماموریتهای آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریتهای آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی میکردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانیتر و پیچیدهتر را ضروری کرده است.
سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبارهای سوختگیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار میگیرد. پروژه Artemis تعاملیتر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویاها برای نسلهای آینده فراهم میکند.
منبع: الیوم السابع
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم